De winter is officieel al een paar dagen begonnen. Ook de kortste dag van het jaar ligt alweer achter ons. Hoewel ik een koukleum ben is de winter prachtig. Ook afgelopen week met temperaturen onder nul een strak blauwe lucht en de velden in de Moerenburg wit (nog geen sneeuw) van het ochtend rijp.
Prachtig, de zon nog laag aan de hemel in de vroege ochtend. Wolkjes als ik diep uitademt omdat de uitgeblazen lucht warmer is dan de buiten lucht. Het fietspad richting Oisterwijk is leeg, ik voel me Remi, alleen op de wereld.
Normaal geniet ik intens van deze momenten. Nu is het wat lastiger voor mij. Nederland is in lockdown, een zelfde scenario als een jaar geleden toen dat ruim drie maanden geduurd heeft. Hoewel de dagen langer gaan worden, zijn ze voor ondernemers even grauw en donker.
De kerstverlichting brand in huis. De kerstboom fonkelt. Pakjes onder de boom die voor de lockdown gekocht zijn. Zo nu en dan krijg ik een telefoontje om nog wat bij een trouwe klant te mogen afgeven. Het is een stuk rustiger als een jaar geleden.
Liever schrijf ik over de mooie tochten zoals ik begon door de Moerenburg. Langs de vennen in Oisterwijk of door de ongerepte natuur van de de Loonse en Drunense duinen, zwervend in ‘No mans land’. De schitterende ochtenden die de winter kent. Dat fijne gevoel als je écht een frisse neus hebt gehaald en dan weer op temperatuur komt in huis met een lekkere warme kop thee en de gezellige kerstverlichting aan.
Ik probeer het. Ik probeer toch te genieten van de kleine dingen maar het is even met vlagen lastig.
De zon komt op. De lucht is rood aan de horizon. De velden zijn parel wit. Geen wind wel koud. Ik loop het zandpad af en besluit nog even langs het Galgenven te lopen. Het water is net een spiegel zo strak. Als ik thuis kom is het binnen lekker warm. Mijn jongste dochter geeft me een knuffel; “bijna kerstmis pap”, ze straalt. Een lichtpuntje. Deze momenten gaan me/ons er door trekken! Genieten van de kleine dingen en proberen positief te blijven denken….
