Ik ben een Tilburg Road Runner

Greg van Hest
Greg van Hest is een voormalige Nederlandse atleet, die zich had gespecialiseerd in de 5000 en 10.000 m en de marathon.

Het is 1985 als in mijn ouderlijke huis de koppen bij elkaar gestoken worden. Mijn vader Ad samen met de overbuurman Frans Denissen, Henk Aertsen die een assurantie kantoor heeft en Jos Kalis die volgens mij beeldhouwer was. Ik ben dan 12 jaar oud. De mannen zijn allemaal hardlopers en komen elke dinsdag en donderdag samen bij de draaibrug aan de Oisterwijksebaan in Tilburg om een ronde te gaan lopen. Omdat de heren bij het Wilhelminakanaal verzamelen noemen ze zichzelf maar De Kanaalgroep, het is in die tijd  een begrip in Tilburg voor hardlopers.

Hardlopers toen waren over het algemeen wedstrijdlopers. In Tilburg was een atletiekvereniging maar de wegatletiek was een enorme opkomst aan het maken. Deze vier mannen vonden dat er verandering in Tilburg moest komen. Het oog voor de wegatletiek was binnen de bestaande atletiekvereniging niet zo groot, sterker er werd met een scheef oog en opgestoken neus naar gekeken. Wegatletiek was volgens velen geen atletiek. Dus kwam er het idee om een WEG Vereniging op te gaan zetten in Tilburg.

Aan het roer, degene die als eerste met het idee kwam, was mijn vader Ad. Gesprekken met de bestaande vereniging liepen stroef. Om een atletiek unie vereniging te beginnen had je destijds 50 leden (handtekeningen) nodig. Ik zelf liep een beetje, niet veel. Ik had veel andere interesses dan hardlopen. Maar ik zette in 1985 ook een handtekening, een van de 50.  En zo kwam een paar weken later het bericht van de atletiekunie die goedkeuring gaf. Er moest een naam komen en Ad was in 1983 naar de New York marathon geweest en zag Fred Lebow en ‘zijn’ New York Road Runners als iets heiligs. Met instemming van de andere 3 werd de naam Tilburg Road Runners. Een van de eerste verenigingen voor wegatlete in Nederland.

Ik als 12 jarig broekie was lid, liep soms zaterdagochtend mee als mijn Pa training gaf aan de jonge leden in het Leypark. Maar overslaan kwam ook vaak voor. Interesse in het hardlopen kwam er pas na een weddenschap met mijn ouwe heer eind zomer 1989 vier jaar na de oprichting. Het was ook het jaar dat de Tilburg Road Runners in oktober voor het eerst beschikking kreeg voor één uur trainingstijd op de gemeentelijke atletiekbaan en een zaaltraining. De nieuwe voorzitter Michel de Veer had dit voor elkaar gekregen.

Schitterende jaren braken aan. Dinsdagavond trainen op de atletiekbaan met 100+ lopers en loopsters. Zaterdagochtend circuittraining in de gymzaal bij De Rooi Pannen. Helpen met het in elkaar zetten van het maandelijkse clubblad. Flyeren voor de Kruikenloop en prijzen charteren voor de tombola. Het zien groeien van de Moerenburgloop, dat een afscheid cadeau was voor de eerste voorzitter van de Tilburg Road Runners, Frans Denissen. De Moerenburgloop werd door Henk van Doremalen naar het stadscentrum gebracht jaren later en kennen we nu als de Tilburg Ten Miles. Projecten van roker naar loper en de eerste pilot van het landelijke Start to Run.

Wedstrijden lopen, nationale kampioenschappen waar in het begin een bus met supporters heen ging. Snel internationaal en het lopen van Europese en Wereld kampioenschappen. Hoogte punt deelname aan de Olympische spelen in Sydney. Altijd met vereniging Tilburg Road Runners achter mijn naam in de uitslagen. Altijd mijn vader als mijn trainer en de oprichter van de vereniging. Trots op  een kleine en gezellige vereniging! Trots dat mijn pa dat in 1985 voor elkaar gekregen had. Trots als ik elke dinsdag van 1989 tot en met 2008 op dinsdag de baan op stapte om in dat uurtje met soms wel 100+ hardloopsters en hardlopers  tegelijk onze rondjes te lopen op de atletiekbaan. 

In 2001 kreeg ik van de voorzitter, destijds Wim Ogink, het ‘Ere lidmaatschap’ voor staat van diensten. Het is inmiddels bijna een kwart eeuw geleden. De tijden vervliegen, de namen vervagen. Wedstrijden loop ik niet meer, er zit veel slijt op het lijf van topsport bedrijven. Maar hardlopen doe ik nog steeds. Hardlopen alleen en in mijn eigen tempo. Verbinding met de vereniging  blijft ook, op een andere manier. Mijn kids Lynn en Gwen lopen er, mijn vrouw Femke geeft er training. En hoewel ik mijn eigen rondjes solo loop en de geschiedenis vervaagd, vele mijn naam niet meer kennen of noemen blijf ik altijd een trotse TILBURG ROAD RUNNER. Road Runner zijn zit immers in mijn DNA verweven.