Het is 1989 als we een tussenstop maken op de terugreis van vakantie. Ruim twee weken heb ik dagelijks met mijn vader op de racefiets gezeten. Een camping in het dal aan de voet van de col du Tour Malet en elke dag beklimmen we een andere col uit de Tour de Frans.
Ik had van mijn zes tot dertien jaar op atletiek gezeten, daardoor was mijn vader gaan hardlopen. Vanaf mijn dertiende droomde ik van de racefiets. Nu waren we op terugreis van een fantastische vakantie. Even nog een rondje fietsen, we zagen in een frans cafeetje Greg Le mond de Tour de France winnen. De laatste etappe een tijdrit door Parijs, Laurent Fignon in de gele trui. En warempel die gekke Amerikaan met een maf stuur op zijn fiets klopt in die laatste rit Fignon en wint de Tour op de laatste dag!
Terug bij de camping zitten we aan tafel. Achter de camping ligt een sintelbaan. Mijn pa wil nog even een stukje gaan hardlopen want een marathon staat in het najaar voor hem op de planning. Hij kijkt me aan en zegt; Greg waarom ga je niet ook hardlopen? Hardlopen? Ben je gek of zo, nee dat kan ik niet. Hij daagt me uit. We lopen een duizend meter op dat baantje! Als je me klopt ga je een paar keer mee lopen.
En zo stonden we daar een kleine week later in de hardloopspeciaalzaak. Geen gedoe ik kreeg een paar Nike Pegasus van hem, daar liep hij immers ook op. Mijn eerste run was met de kanaalgroep. Vanuit huis achter pa aan naar het Wilheminakanaal en vanuit daar een ronde van tien Engelse mijlen. En daarna nog terug naar huis rennen, totaal een halve marathon. Ik ben twee dagen stijf geweest.
Samen begonnen we aan een avontuur waarvan we niet wisten wat het ons zou brengen. De eerste weken/maanden was het vooral achter pa aan lopen door de bossen en over de wegen rondom Tilburg. Maar al snel liep ik wat vlotter dan mijn ouwe heer. Het bleek dat ik wel wat aanleg had voor het lopen, vooral als het wat langer was.
Dat paartje hardloopschoen heeft mijn leven veranderd! Hardlopen is tot op de dag van vandaag een onderdeel van mijn leven geworden. GENIETEN zei mijn pa altijd, genieten van het lopen! Jaren liepen we om te presteren in de vorige eeuw de jaren ‘90. Een tocht met hoge pieken en diepe dalen. Euforische overwinningen, zware blessures, nationale records, grote kampioenschappen. Maar vooral schitterende herinneringen en enorme vriendschappen.
Laatst was mijn beste vriend 50 geworden. Ook een hardloper van verdiensten in de 90’s. Man wat hebben we mooie tijden gehad, we halen herinneringen op van de talloze trainingskampen, de trainingen die we samen deden soms kotsend over de reling van de atletiekbaan. En de wedstrijden die we samen bezochten. We hadden een fantastische vrienden groep en het mooie is dat het nog steeds mijn beste kameraden zijn. Echte vrienden, kameraden die elkaar soms maanden of zelfs jaren niet spreken maar als je ze nodig hebt er voor je zijn.
Alles gaat voorbij…. Dat zong Ernst Jans van de popgroep Doe Maar. Dat klopt HARD-lopen stopt ook ergens, voor mij was dat eind 2009. Maar het mooie van hardlopen is dat het niet alleen om presteren gaat. Hardlopen is een ‘way of living’. Hardlopen de grootste sport op de wereld! En het mooie van hardlopen is dat iedereen zijn eigen verhaal, zijn eigen avontuur in het hardlopen beleeft.
Het begon voor mij allemaal eind zomer 1989…. met een paartje Nike Pegasus.
NIKE viert deze week zijn 50e jubileum, het schoenenmerk waar ik ooit op begonnen ben en mijn snelste tijden op gelopen heb. Totaal in het bezit geweest van vijf nationale records: 10.000 meter U23, 10 kilometer weg, 10 mijl weg, 20 kilometer weg & Halve marathon en Olympische spelen Sydney 2000 marathon.
