Het is maart 2017 als ik na een 12 kilometer loopje onder de douch sta en plots het gevoel in mijn rechter voet weg/kwijt is. Al sinds 2015 kampte ik met vage klachten aan het rechter been. Bil, hamstring en soms de kuit. Ouderdom, slijtage het lichaam heeft wat optaters gehad in de jaren 90 toen we liepen om zo hard mogelijk van start naar finish te snellen.
Ik liep al enige tijd bij de fysiotherapeut. Maar de klachten werden eigenlijk alleen maar erger. En nu stond ik daar in de douch met een lamme poot. Ik belde een bevriend chirurg (ETZ) die via mijn vrouw al op de hoogte was dat het niet lekker ging met sporten. Binnen no time kon er een MRI gemaakt worden en later op de dag kreeg ik een telefoontje dat er een mega dubbele hernia onderin mijn rug zat.
Wat volgde was ruim 8 maanden niet veel doen, voorzichtig zijn. Hoe minder ik deed hoe meer pijn ik kreeg! Er waren momenten dat ik belde snij het alstublieft open! Maar het advies was doorbijten en dat het enigszins goed komt. Hoe goed dat durfde ze niet te zeggen.
En het kwam enigszins goed! In de herfst van 2017 zette ik voorzichtig mijn eerste looppassen weer. ‘Het been’ deed raar maar ik kon weer wat joggen en was enorm blij. Met ups en downs blijft het door de jaren een ‘achilles hiel’. Over achilles te spreken, die zijn ook niet meer zoals ze horen te zijn met 6 operaties tussen 2001 en 2016! Maar we lopen enigszins weer en dat doet me goed.
Lang lopen kan niet, ‘hard’ lopen lukt ook niet. Maar met een toertje van 40-45 minuten een paar keer per week ben ik al enorm blij!
Inmiddels zijn we weer zo’n 5,5 jaar met vallen en opstaan aan het lopen. Iets wat ik in 2017 nooit meer had verwacht. Lopen om te lopen, lekker de kop leeg gooien en buiten zijn, heerlijk zeker als het zonder al te veel klachten gaat. Ik geniet er van elke keer als ik de loopschoenen aan kan doen.
In mijn hoofd weet ik wanneer ik moet stoppen. En ik weet wanneer ik klachten krijg. Vaak als ik te lang loop, te snel of moet ‘werken’ dus heuvels, harde wind tegen of los zand. Het gaat dan even goed maar wordt dan teruggefloten. Stoppen dagje of twee niet veel doen en het is onder controle.
Het gaat, of beter ging lekker. Nooit verwacht ooit nog de marathon afstand te kunnen lopen. Maar op 10 april 2022 (Rotterdam) met eigenlijk geen lange duurlopen of echte voorbereiding toch voltooid, net niet binnen de 3 uur. Zeg maar het sportrusten maar dan eigen versie! Waar ik bang voor was de rug hield het ongekend goed. Ik liep wel tegen een muur op na 35 kilometer puur ‘ongetraindheid’. Het herstel was verbazingwekkend goed, geen centje pijn drie uur na de finish!
En twee weken later staan we in Zaltbommel om nog een keer de 42 te lopen! Maar net voorbij het halve marathon punt, op de dijken staat er een harde wind tegen en daar komt ie… het been gaat raar doen, de rug gaat zeuren. Iets wat ik ook in mijn loopjes wel eens krijg als ik dus moet gaan ‘werken’…
Na 27 kilometer is het goed. Ik wil nog lekker kunnen lopen en niet weer weken/maanden last hebben. En dus gaat (helaas) de handdoek in de ring. Het is even balen, maar de knop is snel om. Het hoeft niet meer, het mag.
We lopen, en blijven gewoon lekker lôopuh!
