Het viel me in 2016 bij de Berlijn marathon pas echt goed op. Het leek wel of iedere tiende loper in een shirtje voor één of ander goed doel liep. Voor Unicef, Hartstichting, Nierstichting en nog vele meer. Eh … oh ja, ikzelf had ook zo’n opvallend oranje/paars shirt aan van Kika … 😎 Maar waarom doen zij dat eigenlijk?
Ik weet dat sommigen van hen denken: “als ik dan toch een keer ‘dood’ moet gaan, dan wil ik iets blijvends achterlaten voor een goed doel.” Anderen hebben in hun leven iets aangrijpends meegemaakt (zoals de ziekte van een familielid) en willen geld ophalen voor onderzoek. Het gevoel hebben om ook iets te kunnen doen. En wat past dan mooier als het lopen van de heroïsche marathon. Laten we wél wezen, het blijft een hele prestatie om die 42,195 kilometer hard te lopen. Eerlijk gezegd weet ik ook dat er ook lopers zijn die voor een goed doel lopen, omdat ze alleen zó aan epische marathons (Chinese muur, Polar Circle, Petra Desert) kunnen deelnemen. Maar evengoed halen die héle sommen aan geld op. Het doel heiligt de middelen…?
Dus dacht ik: “Waarom doe ik het eigenlijk?” Heb ik een diepere gedachte achter het lopen voor KiKa?
Ik denk even hardop. Nou ja, op papier dan. Eh … op virtueel papier dus.
Het lopen van een marathon is een lange weg. Dat geldt net zo voor de behandeling van kinderen met kanker en hun gezin. Het naar de marathon toe trainen vergt planning en discipline. Ook dat geld voor kankerpatiëntjes. Een marathon is soms afzien. Dat geldt voor die kids ook vaak, weet ik. Het lopen van een marathon is ook een bepaalde leefstijl; ik houd in ieder geval continu rekening met wat ik doe. Niet te veel (vet) eten en drinken, uitgerust zijn (dat valt niet altijd mee), voldoende trainingsmomenten inbouwen. Ook het leven van een patiëntje staat continu in het teken van de behandeling. Maar als een marathonloper over de finish loopt, weet ik uit ervaring, dat hij/zij overspoeld wordt met een glorieus gevoel. Misschien dat dat een héél klein beetje lijkt op het gevoel dat een patiëntje en zijn/haar gezin heeft als een behandeling goed aanslaat.
Ik zie dus wel parallellen. Zonder overigens het idee te hebben, dat het precies hetzelfde is. Mensen die mij kennen, weten dat ik met enorm veel plezier hardloop. En dus helemaal geen éxtra motivatie nodig heb om mijn stoute hardloopschoenen aan te trekken. Toch kan ik mij van Berlijn nog herinneren, dat lopen voor KiKa me nét dat beetje extra gaf. Zeker toen ik het vanaf 31 kilometer zwaar had. Ik heb toen bij iedere boom stilgestaan om de kramp uit mijn kuiten te duwen. En als ik dan dacht, dat ík het zwaar had … moest ik toch aan die patiëntjes denken.
Overigens heb ik door KiKa ook hele mooie vriendschappen opgedaan. Zoals mijn loopmaatje Alex Engel bijvoorbeeld. Hij loopt al jaren voor KiKa en is goed op weg naar zijn tiende voor dit goede doel. Samen gaan we dit jaar in Valencia lopen. En ik kan jullie zeggen, dat ik daar enorm naar uitkijk.
En wat is nu eigenlijk de conclusie?
Marathons lopen en goede doelen gaan best samen. Al hoeft het niet…
In het kader van #durf_te_vragen. Vind je dit een inspirerend verhaal? Help me dan mee door me te sponsoren. https://www.runforkikamarathon.nl/patrick-van-oirschot-team013
