Zo’n marathon … moet je je daar serieus op voorbereiden?
Nogal wiedes of ja natuurlijk zul je zeggen!
In december had ik de Valencia Marathon in mijn agenda staan en ik had ál (voor sommige ervaren lopers, nog maar) drie marathons gelopen. Ik was dus niet helemaal onervaren. Maar de eerste twee marathons gingen niet helemaal van een leien dakje. In Eindhoven kreeg ik kuitkrampen op 36 km en in Berlijn op 31. Alleen in Tilburg liep ik best soepel. En dat zelfs met hoge temperaturen (>25 °C). Begin vorig jaar had ik de pas er al flink in. Maakte vele kilometers: deels alleen, deels met m’n loopmaatje Alex en deels met de Tilburg Roadrunners loopgroep op donderdagavond onder leiding van Kees Loose. Eigenlijk best prima zo. Toch had ik het idee, dat er iets miste. Iets van een schema ofzo. Ik heb toen Greg gevraagd of ie iets voor ons (Alex en ik gingen allebei naar Valencia) kon maken. Nou, dat schema hebben we ook een tijdje gevolgd. Maar eerlijk gezegd, ebde dat na de zomervakantie weer wat weg. Niet dat we minder zijn gaan lopen hoor, nee die kilometers bleven maar komen. En met veel plezier overigens. Uiteindelijk hebben we de lange (net niet helemaal) langzame duurlopen tot boven de 30 km gebracht. Verder flink geoefend met, onderweg drinken, gelletjes enzo. Qua alcohol stonden we ook al droog en qua eten hebben niet heel veel speciaals gedaan. Gewoon regelmatig gezond gegeten (misschien spreek ik hier alleen voor mezelf Alex …😉). Koolhydraten stapelen, daar deed ik niet echt aan. Qua gewicht was ik ook een kil of 5 kwijt ten opzichte van begin van het jaar. Scheelt ook toch?! Volgens mij waren we goed voorbereid toen we op 3 december in het vliegtuig stapten naar Valencia. De marathon was op zondag 5 december.
Op vrijdagavond zijn Alex en ik nog op ons gemakje naar het start- en finish gebied gelopen. Gewoon een beetje de sfeer opsnuiven op de expo, een beetje in the mood komen. Dit gebied lag overigens op een paar honderd meter van ons hotel. Echt ideaal dus. Op zaterdag kregen we een pre-marathon briefing vanuit KiKa (we waren daar met 35 lopers). Toen begon het al te kriebelen. Zekers toen we met z’n allen de startnummers en goody bags hadden opgehaald. Die middag deden we verder rustig aan. Even met de bus naar het centrum, daar wat geslenterd (niet teveel) en een pastaatje gegeten. ’s Avonds op de hotelkamer legde ik the invisible man klaar. Ook dat hoort bij voorbereiden. En dan op tijd naar bed, de wekker stond namelijk om half 6.
Op zondag zat de hele ontbijtzaal vol met hardlopers. Cool joh! Iedereen toch een beetje gespannen en ik ook. Maar wel in de goede zin. Na een goed ontbijt liepen we gezamenlijk naar het startvak. Het was wat frisjes, dus zo’n goedkope poncho deed eigenlijk best goede dienst. Houdt toch een beetje de wind buiten en de warmte om het lijf. En daar stonden we dan een uur of wat voor de start in ons startvak. Sommigen moesten nog zeker twee keer een Dixi opzoeken. De spanning hè. Allemaal met mondkapjes overigens. Was eigenlijk best een gaaf gezicht. Wij hadden allemaal oranje KiKa mondkapjes met een vette lach erop. Nog 5 minuten! We mogen allemaal opschuiven naar de startboog. En daar hoorden we de DJ al heerlijk opzwepende muziek draaien en z’n heartbeat tune. Gaaf man! Stipt om negen uur mochten we los. Mondkapje af en we maken onze eerste meters van de Valencia Marathon.
Onze vrouwen stonden op een paar punten langs het parcours. Da’s echt tof kan ik je zeggen. Blijft leuk om door je liefje aangemoedigd te worden. En door een super enthousiaste KiKa crew. Kicken. Wij zijn de hele marathon samen gelopen. Dat hadden we in de voorbereiding al afgesproken. Eigenlijk best bijzonder, dat we allebei in eenzelfde tempo kunnen en willen lopen. Ons ritme is ongeveer gelijk en we hadden ook genoeg te kletsen. Nou ja, in het begin meer dan op het eind. Iedere drankpost hadden we water en/of antivries (van dat blauwe Energy spul) gedronken. Gewoon ff 30 seconden wandelen, drinken, beetje herstellen en dan weer dóór. Iedere 7 kilometer pakten we ook een gelletje om de energie huishouding op peil te houden. Allemaal toppie.
Ging dan alles goed?
Nou nee. Ik maakte op een kilomoter of 31 een misstap toen ik een onoplettende supporter moest ontwijken. Die wilde precies voor mijn voeten oversteken. Een paar minuten later schoot een kramp in mijn linker kuit. Of het met elkaar te maken had … wie weet? Maar lastig was het wel. Ik moest af en toe wandelen, tempo wat omlaag brengen. Tot dan liepen we in een stevig tempo van 5:15. Het lukte me om de draad weer op te pakken. Zeker ook omdat Alex me mee op sleeptouw nam. Supertof makker! Op het eind wist ik het tempo zelfs weer richting de 5:50 te brengen. En op twee kilometer voor de finish zei Alex: ‘als we nu doorlopen, halen we het binnen de 4 uur!’ Nou kom op dan, gas erop! En zo kwamen we op 3 uur 58 minuten en 55 seconden samen over de finish. Dat gevoel is echt onbeschrijflijk. Alle pijntjes en ontberingen zijn dan (even) weg. Als ik een Fisherman’s friend bij me had gehad, had ik een excuus gehad voor dat traantje in mijn ooghoeken … Vet man!
Toen we met z’n allen ’s avonds in een restaurant een welverdiende kun-after-the-run diner genoten, smaakten de frietjes en dat biertje verrukkelijk kan ik je zeggen.. Iedereen zat vol verhalen natuurlijk. Echt gaaf om dat ook met elkaar te kunnen delen. Na een lange zit aan tafel stond ik daarna niet meer zo soepel op. Die kramp was duidelijk nog aanwezig. Ai… Op de laatste dag in Valencia zijn we op ons gemakje met onze vrouwen en een toffe gozer richting het strand gelopen om daar in de zon nog wat na te genieten. Zeg maar nabereiden. En we troffen ook nog Marcel van de TRR. Nóg meer verhalen om te delen. Wij zijn mooie herinnering rijker geworden. En nemen dit weer mee in de voorbereiding van de volgende marathon. Want die gaat er zéker komen.
En wat is nu eigenlijke conclusie?
Jazeker, een serieuze voorbereiding is noodzakelijk. En eigenlijk ook best leuk.
… maar je plannen los kunnen laten en een beetje spelen met het moment is ook belangrijk …
—
Groetjes, Pet
